ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ πιό μεγάλο πράγμα στόν κόσμο ἀπό τή μητρική στοργή. Τήν τρυφερότητα τῆς μητρικῆς ἀγκαλιᾶς. Τό χάδι πού δεχτήκαμε ἀπό τά ἀγαπημένα χέρια τῆς μάνας μας.
Ξεχνᾶμε πολλά, καθώς μεγαλώνουμε· καθώς περνοῦν τά χρόνια τῆς ζωῆς μας. Αὐτό ὅμως πού κανένας μας δέν μπορεῖ νά ξεχάσει εἶναι ἡ τρυφερότητα καί τό χάδι τῆς μητρικῆς ἀγάπης. Γι᾽ αὐτό καί ἀποτελεῖ μιά τραγική ἔλλειψη γιά τά παιδιά ἐκεῖνα πού δέν ἔνιωσαν τό χάδι τό γλυκό τῆς μάνας τους.
ΜΑΝΑ τοῦ Χριστοῦ μας καί ἡ Παναγία. Πανύμνητη καί δοξασμένη Μάνα, πού γέννησε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, «τόν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον». Τόν λυτρωτή καί Σωτήρα μας. Ταυτόχρονα εἶναι καί δική μας μάνα. Μάνα τῆς Ἐκκλησίας. Μάνα ὅλων τῶν χριστιανῶν.
Καθώς ἀπόψε τήν τιμοῦμε καί τῆς προσφέρουμε τόν φόρο τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐγνωμοσύνης μας, νιώθουμε νά μᾶς ἀγγίζει ἡ μητρική της τρυφερότητα. Νά μᾶς σκεπάζει ἡ προστασία της. Νά μᾶς στηρίζουν στόν ἀνηφορικό μονοπάτι τῆς ζωῆς οἱ ἀκοίμητες πρεσβεῖες της «πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν».
ΕΤΣΙ ζοῦμε οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί τή μυστική σχέση μας μέ τήν Παρθένο Μαρία. Ἔτσι αἰσθανόμαστε τήν παρουσία της στή ζωή μας. Ἡ σχέση μας εἶναι σχέση παιδιῶν πρός τήν μητέρα τους· τήν πρώτη Μάνα, τήν Μάνα ὅλων. Καί ἡ παρουσία της εἶναι μιά παρουσία προστατευτικῆς τρυφερότητας. Στήν ἀνοιχτή ἀγκαλιά της χωρᾶμε ὅλοι· ὅλος ὁ κόσμος. Καί γι᾽ αὐτό τήν πλησιάζουμε μέ παρρησία· μέ θάρρος καί ἐμπιστοσύνη.
Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ Ὕμνος πού ψάλλουμε ἀπόψε ἀποτελεῖ τήν ταπεινή προσφορά μας στό ἅγιό της πρόσωπο. Εἶναι τό ξεχείλισμα τῆς ἀγάπης μας. Εἶναι ἡ λατρεία τῆς καρδιᾶς μας. Εἶναι ἡ δοξολογία τῶν χειλέων μας.
Τήν παρακαλοῦμε νά τή δεχθεῖ: «δεξαμένη τήν νῦν προσφοράν». Κι ἄς μήν εἶναι τόσο καθαρή ἡ καρδιά καί ἁγνά τά χείλη μας. Ὅπως ἡ μάνα μας ἡ φυσική μᾶς ἀποδέχεται ὅπως εἴμαστε, ἔτσι παρακαλοῦμε νά μᾶς δεχτεῖ καί ἡ Παναγία μας. Ὁμολογοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας καί ζητοῦμε τήν εὐσπλαχνία καί τή συγχώρηση τοῦ Υἱοῦ της. Αἰσθανόμαστε πώς ἡ προσευχή καί ἡ εὐχαριστία μας δέν εἶναι ἀντάξια τῆς ἀγάπης καί τῶν εὐλογιῶν πού μᾶς χάρισε καί πού συνεχίζει νά μᾶς προσφέρει.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ τήν παρακαλοῦμε θερμά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό ὁποιαδήποτε συμφορά: «ἀπό πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας».
Ἡ Παναγία εἶναι γιά μᾶς τούς χριστιανούς ἡ σκέπη τοῦ κόσμου καί ἡ προστασία τῶν χριστιανῶν. Σ᾽ αὐτήν προσφεύγουμε σέ κάθε δύσκολη ὥρα. Τή βοήθειά της ἐπικαλοῦμαστε μπροστά σέ κάθε κίνδυνο.
ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ἀπόψε, τήν εὐλογημένη τούτη βραδιά, τήν παρακαλοῦμε
• γιά ὅσους πονοῦν καί ὑποφέρουν στό κρεβάτι τοῦ πόνου· τούς ἀρρώστους ἀδελφούς μας.
• γιά τούς τραυματίες καί τούς ἀναπήρους διαφόρων ἀτυχημάτων, πού δοκιμάζονται καθηλωμένοι στό κρεβάτι ἤ τό ἀναπηρικό καρότσι.
• γιά ὅσους πενθοῦν καί θλίβονται ἐπειδή ἔχασαν κάποιο ἀγαπημένο τους πρόσωπο. Γυναῖκες τούς ἄνδρες τους. Παιδιά τόν πατέρα ἤ τή μάνα τους. Γονεῖς τά παιδιά τους καί μάλιστα στόν ἀνθό τῆς ἡλικίας τους!
• γιά ὅσους ζοῦν μόνοι. Χωρίς κανείς νά τούς νοιάζεται καί νά τούς συμπαραστέκεται.
• γιά ὅσους ὑποφέρουν ἀπό τήν ἀνέχεια, τή δυστυχία καί τήν πείνα.
«Τήν πᾶσαν ἐλπίδα» μας ἄς ἀναθέσουμε στήν Παναγία μας. Καί θερμή ἄς ἀνεβαίνει πάντοτε ἡ ἱκεσία στά χείλη μας: «Μήτερ τοῦ Θεοῦ» φύλαγέ μας, τόν κόσμον ὁλόκληρο, «ὑπό τήν σκέπην σου».
(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας
«Η ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ, Λόγοι στίς Θεομητορικές ἑορτές»,
Ἐκδόσεις Ἐν πλῷ, 2016)
