Στή Μυρτιδιώτισσα

Μές τῶν Κυθήρων τίς μυρτιές

στόν δροσερό ἀγέρα

κεῖ Παναγιά μου διάλεξες

νά σ’ εὕρουνε μιά μέρα.

Σέ πίστεψαν, Σέ λάτρεψαν,

Σέ ἔκαναν δικιά τους

καί εἶσαι Σύ Παρθένα μου

ἡ Μυρτιδιώτισσά τους.

Ξενιτευτῆκαν τά πουλιά,

δίχως νά λησμονήσουν

στή Χάρη Σου μιά Ἐκκλησία

θελήσανε νά χτίσουν.

Μιά πέτρα ἀπό τίς πέτρες Σου

ἐπήρανε κοντά τους

νά βάλουν στά θεμέλια

νά γίνει ἡ Ἐκκλησιά τους.

 Δυό, τρεῖς τό ξεκινήσανε,

ἐγίναν δέκα ἑφτά,

μεγάλη ἡ ἀπόφαση

καί πού νά βροῦν λεφτά.

Ὅμως ἡ πίστη ἔγινε

προσάναμμα μεγάλο,

τόν ἔρανο ἀρχίσανε

καί τό ‘να ἔφερνε τ’ ἄλλο.

Καί Σύ σάν Μάνα στοργική

μᾶς ἔφερες κοντά Σου

ὅλου τοῦ Ἁλίμου οἱ Χριστιανοί

ἐγίναμε καρδιά Σου.

Καί Σέ παρακαλούσαμε

ὑγεία χάρισέ μας

τελειωμένη Ἐκκλησιά

νά δοῦμε ἀξίωσέ μας.

Κι ἡ Παναγιά μᾶς ἄκουσε

καί ἔφερε κοντά μας

τόν Ἄξιο Ἱερέα μας

νά γίνει ἡ Ἐκκλησιά μας.

Πατέρα μας Πολύκαρπε

πιό Ἄξιον οὐκ οἶδα,

μᾶς ἔφτιαξες τήν Ἐκκλησιά

τοῦ Δήμου ναυαρχίδα!