«Τη αγία και μεγάλη Τετάρτη της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιούμεθα οι θειότατοι πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου πάθους μικρόν τούτο γέγονεν»

Η τελευταία Λειτουργία, της Μεγάλης Τετάρτης, είναι η κατακλείς και το επιστέγασμα ολοκλήρου της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Μας αποκαλύπτει τι θαυμαστά έργα ημπορεί να επιτελέσει η μετάνοια και πόσες παγίδες και πειρασμούς προξενεί, όταν απουσιάζει από την ζωή μας.

Το ζεύγος των γεγονότων της ημέρας είναι: Η αμαρτωλή γυναίκα και ο μαθητής του Κυρίου, ο Ιούδας, ο αρνητής της μετανοίας. Η αμαρτωλή ευρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση της ηθικής πτώσεώς της, στην ακολασία, ενώ ο Ιούδας στην τιμιότερη θέση: είναι μαθητής του Δεσπότου. Η μετάνοια την αμαρτωλή γυναίκα την ανυψώνει και την κάνει μυροφόρο, ενώ τον Ιούδα η φιλαργυρία τον καταβιβάζει στην πλέον απαίσια πτώση. Τον κάνει προδότη του Διδασκάλου του και τέλος τον οδηγεί στον απαγχονισμό του. Αυτή η αλλαγή των δύο καταστάσεων μας γεμίζει την καρδιά από φόβο και αγωνία για την σωτηρία μας, αλλά και συγχρόνως από εμπιστοσύνη και ελπίδα στην μεγάλη δύναμη της μετανοίας.

Ας σταματήσουμε πιο σχολαστικά πάνω σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις.

Οι Γραμματείς και Φαρισαίοι ιδιαίτερα, και ο Εβραϊκός λαός γενικά, είχαν την πίστη ότι αυτοί, ως λαός εκλεκτός και τηρητής του Νόμου, ήσαν προορισμένοι δικαιωματικά να είναι κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών. Ο Σωτήρ σε αλλεπάλληλες ευκαιρίες τους έδειξε ότι αυτή η πίστις τους είναι εσφαλμένη. Η παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου, αυτό ακριβώς θέλει να εκφράσει· ότι ένας αμαρτωλός κι ένας δίκαιος με θέσεις και έργα στην ζωή τους, ξαφνικά αλλάζουν τις θέσεις τους, λόγω της ψυχικής τους αντιθέσεως. Οι γεωργοί εξ άλλου, δηλ. οι Εβραίοι, που νοίκιασαν τον αμπελώνα, συμπεριφέρθηκαν με αναιδέστατο τρόπο στον κύριο του κτήματος, δηλ. στον Θεό, και γι’ αυτό άκουσαν την σταθερή απόφασή Του: «Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς» (Ματ. 21, 43).

Ο μαθητής Ιούδας και η πόρνη, που μνημονεύονται την Μεγάλη Τετάρτη, μας εκφράζουν ακόμη πληρέστερα αυτό το πράγμα. Ο μαθητής γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον τον Κύριόν του. Είχε ζήσει χρόνια μαζί Του, είχε ιδεί θαύματα, είχε ακούσει τόσες θαυμαστές διδασκαλίες και παρ’ όλα αυτά, έγινε δούλος της φιλαργυρίας και προκάλεσε την αιώνια ψυχική του απώλεια.

Αντίθετα, η αποξενωμένη λόγω των αμαρτιών της γυναίκα, προσκομίζοντας μόνο, με μεγάλη μετάνοια τα δάκρυά της και το πολυτίμητο μύρο, γίνεται μυροφόρος και ετοιμάζει τα δέοντα για τον ενταφιασμό του Κυρίου, και το έργο της αυτό διαλαλείται πάντοτε σ’ όλο τον κόσμο προς ανάμνησιν (Μαρκ. 14, 9).

Η ακολουθία του όρθρου θέτει ενώπιόν μας αυτές τις δύο καταστάσεις: του μαθητού και της αμαρτωλής γυναικός. Η αλλαγή προήλθε από την μετάνοια της πόρνης και την πτώση του Ιούδα λόγω της φιλαργυρίας του.

«Πόρνη προσῆλθε σοι, μύρα σὺν δάκρυσι κατακενοῦσα σου, ποςὶ Φιλάνθρωπε, καὶ δυσωδίας τῶν κακῶν λυτροῦται τῇ κελεύσει σου…, μαθητὴς ὁ ἀχάριστος, ταύτην ἀποβάλλεται, καὶ βορβόρῳ συμφύρεται, φιλαργυρίᾳ ἀπεμπολῶν σε…» (Κάθισμα όρθρου της ημέρας).

Η μοναχή Κασσιανή στο περίφημο Δοξαστικό των αποστίχων μας εκφράζει αυτήν ακριβώς την ψυχική ανησυχία και τον οδυρμό της πόρνης μπροστά στα πόδια του Κυρίου.

Την θεϊκή διδασκαλία που προκύπτει από τα γεγονότα αυτής της ημέρας δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να την ξεχνάμε. Αυτό που συνέβη με τον Ισραήλ και τους Γραμματείς και Φαρισαίους, το ίδιο μπορεί να γίνει στον Νέο Ισραήλ με τους χριστιανούς και τους ιερούς λειτουργούς τους, ιερείς και μοναχούς. Δεν οδηγεί στην σωτηρία μόνο η αντίληψις ότι είμεθα λαός εκλεκτός, χριστιανοί, ιερείς κλπ., αλλά κυρίως η θετική μας ανταπόκρισις στην πρόσκληση για εσωτερική ζωή, μετάνοια και ταπείνωση. Γι’ αυτό οι άγιοι Πατέρες λέγουν συχνά ότι καλύτερα ένας αμαρτωλός ταπεινός, παρά ένας υπερήφανος δίκαιος.

Στο τέλος της Νηστείας η μνημόνευσις της πόρνης και της προδοσίας του Ιούδα έχει μία ιδιάζουσα εξήγηση. Πλησιάζουμε στο Άγιο Πάσχα, μετά από μία μακρά περίοδο προετοιμασίας, με πολλούς κόπους. Ας μην είμεθα απράγμονες και αδιάφοροι. Μία απροσεξία μας μπορεί να αφανίσει όλο το κέρδος της ψυχής μας, όπως έγινε με το πάθος της φιλαργυρίας του Ιούδα.

Επίσης ο φορτωμένος με πολλές αμαρτίες και αποξενωμένος από τον Θεό άνθρωπος, έχει κι αυτός ελπίδα σωτηρίας. Μία ειλικρινής μετάνοια και απάρνησις της κακίας από το βάθος της καρδιάς, ημπορεί να τον αξιώσει της συγχωρήσεως, όπως συνέβη με την πρώην «δυσώδη καὶ βερβορωμένην ἐκπεσοῦσαν γυναῖκα».

Με φόβο και ελπίδα λοιπόν, ας εργαζόμαστε την σωτηρία μας. Με φόβο, λόγω ασθενείας και καχεξίας της ανθρωπίνης φύσεώς μας, με ελπίδα δε, χάρις στην δύναμη της μετανοίας, η οποία μας ανορθώνει και στην απέραντη ευσπλαγχνία του Θεού, μπροστά στην οποία καμία αμαρτία δεν ανθίσταται. Και ο Ιούδας ημπορούσε να συγχωρηθεί, εάν μετανοούσε. Μας το πιστοποιεί η αμαρτωλή γυναίκα, η οποία χύνοντας τα πολλά δάκρυά της, λυτρώθηκε από την δυσωδία των παθών της.

Το αυτό ομοίως μας δείχνει και ο άλλος μαθητής, ο Πέτρος, ο οποίος μετά την τριττή άρνησή του και τα πικρά δάκρυά του, έλαβε την συγχώρηση από τον Κύριο, όπως η πόρνη.

Η Μεγάλη Τετάρτη είναι σκοτεινή και λυπηρή ημέρα, λόγω της διαβουλεύσεως του Ιούδα για την πώληση του Ιησού, και της αποφάσεως των Γραμματέων και Φαρισαίων για τον φόνο Του, καθώς μας λέγει καθαρότερα το τροπάριο της προφητείας στην Τριθέκτη αυτής της ημέρας: «Σήμερον τὸ πονηρὸν συνήχθη συνέδριον, καὶ κατὰ σοῦ κενὰ ἐμελέτησε. Σήμερον ἐκ συμφώνου τὸν βρόχον Ἰούδας ἀρραβωνίζεται· Καϊάφας δὲν ἄκων ὀμολογεῖ, ὅτι εἰς ὑπὲέρ πάντων ἀναδέχῃ τὸ πάθος ἑκούσιον. Λυτρωτά ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός, δόξα σοι».

Γι’ αυτό το ελεεινό έργο του μαθητού και του ιουδαϊκού λαού, οι οποίοι αρνήθηκαν τον Μεσσία, που τόσο Τον περίμεναν, η Εκκλησία πενθεί όλες τις Τετάρτες του έτους επιβάλλοντας νηστεία και προσευχή. Και τούτο διότι η αμαρτία της πωλήσεως και αρνήσεως του Δεσπότου, δεν εξαφανίσθηκε με τον θάνατο του Ιούδα, αλλά συνεχίζεται στους αιώνες και βαρύνει με την ίδια ενοχή τους χριστιανούς. Διότι και αυτοί, όπως ο εβραϊκός λαός, αξιώθηκαν τις μέγιστες δωρεές του Δεσπότου, την εξαγορά εκ της αμαρτίας, την τιμή της μαθητείας, και όμως πωλούν τον Δεσπότη με τα άτιμα χρήματα και τις μάταιες επιδιώξεις του παρόντος αιώνος.

Λύτρωσε, Κύριε, τις ψυχές μας από τέτοιου είδους ανομίες!

(Γέροντας Πετρώνιος Τανάσε, Οι Πύλες της Μετανοίας – Στοχασμοί στο Τριώδιο, Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη, 2003) Από ΕΔΩ: https://alopsis.gr/%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%b7-%cf%84%ce%b5%cf%84%ce%ac%cf%81%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%b5%cf%84/

Μεγάλη Τετάρτη

«Ἡ πρώην ἄσωτος γυνή, ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, μισήσασα τὰ ἔργα τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας καὶ ἡδονὰς τοῦ σώματος, διενθυμουμένη τὴν αἰσχύνην τὴν πολλήν καὶ κρίσιν τῆς κολάσεως, ἣν ὑποστῶσι πόρνοι καὶ ἄσωτοι. Ὦν πὲρ πρῶτος πέλω, καὶ πτοοῦμαι, ἀλλ᾿ ἐμμένω τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ ὁ ἄφρων. Ἡ πόρνη δὲ γυνή, καὶ πτοηθεῖσα καὶ σπουδάσασα ταχύ, ἦλθε βοῶσα πρὸς τὸν Λυτρωτήν: Φιλάνθρωπε καὶ οἰκτίρμον, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ῥῦσαί με». (οίκος του κοντακίου του όρθρου).

(Η πρώην άσωτη γυναίκα, ξαφνικά φάνηκε σώφρων, γιατί μίσησε τα έργα της αισχρής αμαρτίας και τις ηδονές του σώματος. Κι αυτό γιατί θυμήθηκε την πολλή ντροπή και την κρίση της κόλασης, την οποία θα υποστούν οι πόρνοι και οι άσωτοι. Από αυτούς (τους πόρνους και άσωτους) πρώτος είμαι εγώ, και φοβάμαι, αλλά μένω προσκολλημένος στην πονηρή μου συνήθεια ο άφρων. Η πόρνη όμως γυναίκα, επειδή και φοβήθηκε αλλά και έσπευσε γρήγορα, ήλθε κραυγάζοντας δυνατά προς τον Λυτρωτή Χριστό: Φιλάνθρωπε και οικτίρμων Κύριε, σώσε με από τον βόρβορο των έργων μου).

Η εσπερινή ακολουθία της Μεγάλης Τρίτης, κατά την οποία μετέχουμε στην ορθρινή ακολουθία της Μ. Τετάρτης, σφραγίζεται από το τροπάριο της αγίας Κασσιανής, περιεχόμενο του οποίου είναι η συγκλονιστική μετάνοια της πόρνης γυναίκας του Ευαγγελίου, η οποία προσήλθε στον Ιησού Χριστό με πολύτιμο μύρο, προκειμένου να αλείψει με αυτό τα άχραντα πόδια Του, ως έκφραση ευγνωμοσύνης για την αγάπη με την οποία την δέχτηκε και την περιέβαλε και για τη συγχώρηση βεβαίως που εισέπραξε από Αυτόν. Κι είναι περιττό και να υπενθυμίσουμε ότι η αγία Κασσιανή, μεγάλη αγία και ποιήτρια της Εκκλησίας μας του ένατου μ.Χ. αιώνα, δεν έχει καμία σχέση προς την πόρνη αυτή, πέραν του γεγονότος ότι η αγία χρησιμοποίησε το περιστατικό του Ευαγγελίου για να το αποδώσει με υψηλότατη ποιητική ευαισθησία και να το παραδώσει έτσι στο πλήρωμα της Εκκλησίας στους αιώνες, προκαλώντας πάντοτε, μέχρι και σήμερα, κατάνυξη και διάθεση μετανοίας σε κάθε καλοδιάθετη ψυχή.

Κι αυτός είναι ακριβώς ο ένας λόγος που η Εκκλησία μας μάς προβάλλει το περιστατικό: να μιμηθεί ο κάθε άνθρωπος τη μετάνοια αυτής της γυναίκας, ενώ από την άλλη το προβάλλει τη Μεγάλη Εβδομάδα και για λόγους ιστορικούς, σύμφωνα με το συναξάρι της ημέρας: «ὅτι μικρὸν πρὸ τοῦ Πάθους τοῦτο γέγονε». Μια προσέγγιση στη διαδικασία της μετάνοιας της γυναίκας αυτής, πέραν του τροπαρίου της Κασσιανής, μας δίνει ο παραπάνω οίκος του κοντακίου της ακολουθίας.

1. Ἡ πρώην ἄσωτος Γυνή, ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη». Η πρώην άσωτη γυναίκα, ξαφνικά φάνηκε σώφρων. Τί προκάλεσε τη συνταρακτική μεταστροφή της, που συνιστά βεβαίως παραδοξότητα, όταν μάλιστα γνωρίζει κανείς την καταστροφική δύναμη της συνήθειας; Γιατί πολλοί επιθυμούν την αλλαγή της αμαρτωλής ζωής τους, μη αντέχοντας τις συνέπειες της αμαρτίας -«τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» και «θλίψις καὶ στενοχωρία παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ κακόν»- αλλά στην πράξη διαπιστώνουν την αδυναμία της θέλησής τους για να το κατορθώσουν – ότι δραματικά επισημαίνει και ο υμνογράφος: «ἐμμένω τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ ὁ ἄφρων»! Ο υμνογράφος μας καθοδηγεί εν προκειμένω: η γυναίκα μεταστράφηκε «μισήσασα τὰ ἔργα τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας καὶ τὰς ἡδονὰς τοῦ σώματος», γενόμενη έτσι παράδειγμα και για όλους τους πιστούς. Κι αυτό σημαίνει: κανείς δεν μπορεί να μετανοήσει και να γίνει σώφρων, να μπορεί δηλαδή να ζει με εγκράτεια, έχοντας τον έλεγχο των ψεκτών παθών του και καθοδηγούμενος από τον ηγεμόνα νου, αν δεν σταθεί αρνητικά προς την αισχρή αμαρτία και δεν αναπτύξει το λεγόμενο άγιο μίσος προς τις ηδονές του σώματος. Και τούτο γιατί η εμμονή στις ηδονές σημαίνει τον παθολογικό έρωτα του ανθρώπου και την εμπλοκή του προς τον κόσμο της αμαρτίας, άρα την αδυναμία θέας του Θεού. «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν»! Σχέση με τον Θεό και δουλεία στην αμαρτία είναι καταστάσεις ασυμβίβαστες. Όπως το διατυπώνει ο μεγάλος σύγχρονος Γέροντας Σωφρόνιος: «Η ολοκληρωτική μετάνοια μας αποσπά από το θανάσιμο εναγκαλισμό του εγωκεντρικού ατομισμού και εισάγει στη θεωρία της θείας παγκοσμιότητος του Χριστού, “τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς εἰς τέλος” (πρβλ. Ιωάν. ιγ´ 1). Όταν μισήσουμε τους εαυτούς μας λόγω της ζωντανής μέσα μας κακίας, τότε διανοίγονται σε μας οι ατέρμονες ορίζοντες της εντεταλμένης αγάπης». Και παρακάτω: «Τι θέλω κατ’ ουσίαν να πω με όλα αυτά; Αυτό ακριβώς: Διά της δοθείσης σε μένα μετανοίας, μέχρι και του αυτομίσους, έλαβα χωρίς να το περιμένω πείρα θαυμαστής ειρήνης, και το άκτιστο Φως με περιέβαλε, εισέδυσε μέσα μου, έκανε και μένα φως όμοιο προς Αυτό και μου έδωσε να ζήσω τη Βασιλεία του Θεού της Αγάπης, Βασιλεία, της οποίας “οὐκ ἔσται τέλος”» («Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθὼς ἐστιν»).

2. Τι προκαλεί με τη σειρά του το μίσος αυτό κατά της αμαρτίας, σύμφωνα με τον υμνογράφο; Δύο τινά: (1) η κρίση της κολάσεως και η ντροπή που τη συνοδεύει – «διενθυμουμένη τὴν αἰσχύνην τὴν πολλὴν καὶ κρίσιν τῆς κολάσεως, ἥν ὑποστῶσι πόρνοι καὶ ἄσωτοι» – και (2) η επίγνωση της αγάπης και της φιλανθρωπίας του Θεού – «Φιλάνθρωπε καὶ οἰκτίρμον,..ρῦσαί με». Όσο ο άνθρωπος με άλλα λόγια αποκτά επίγνωση της αγάπης του Θεού, κάτι που αποτελεί χάρη δική Του, προσφερόμενη όμως σ’ εκείνους που έστω και στην κατάσταση της αμαρτίας διατηρούν κάποια ψήγματα αγαθά – ας θυμηθούμε εδώ αυτό που έλεγε ο άγιος Γέροντας Πορφύριος, ότι βεβαίως ο Θεός δίνει την αγάπη Του σε όλους, αλλά θέλει για να γίνει αυτή η αγάπη Του αισθητή κάτι ελάχιστο από τον άνθρωπο, μια επιθυμία του να θελήσει κι αυτός την αγάπη αυτή – τόσο και θέλγεται από Εκείνον και στρέφεται εν μετανοία σε Αυτόν. Κι αν δεν υπάρχει η αγάπη αυτή, εκείνο που μπορεί λίγο να τον συνετίσει και να τον ξυπνήσει είναι ο φόβος για την κόλαση και η ντροπή που ο άνθρωπος θα νιώσει τότε μπροστά στην κρίση του Θεού, γεγονός που συνιστά κι αυτό χαρισματική κατάσταση, κατώτερο θα λέγαμε σκαλοπάτι της αγάπης. Η πόρνη γυναίκα ένιωσε τις χαρισματικές αυτές καταστάσεις, του φόβου και της αγάπης, γεγονός που τις φανέρωσε με τη σπουδή της στροφής της προς τον Λυτρωτή – «ἡ πόρνη δὲ γυνή, καὶ πτοηθεῖσα καὶ σπουδάσασα ταχύ, ἦλθε βοῶσα πρὸς τὸν Λυτρωτήν». Κι είναι ευνόητο ότι τα στάδια αυτά της μετανοίας, όπως μας τα προσφέρει ο υμνογράφος μέσα από το παράδειγμα της γυναίκας του Ευαγγελίου, είναι ασφαλώς τα ίδια στάδια που μας προβάλλει η κλασικότερη παραβολή του Κυρίου στο θέμα αυτό: η παραβολή του ασώτου. Ό,τι έκανε ο άσωτος -συναίσθηση της αμαρτίας του και στροφή στην αγάπη του Πατέρα- το ίδιο βλέπουμε να κάνει και η άσωτος γυναίκα. Το ένα είναι παραβολή, το άλλο πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο: η ανοιχτή αγκαλιά του Θεού που μας συγχωρεί και μας εξυψώνει σε παιδιά Του.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης, Του Πάθους και της Ανάστασης, 1η έκδ., Αθήνα, Αρχονταρίκι, 2014.

Από ΕΔΩ: http://agiosthomas.gr/index.php/georgios-dormparakis-megali-tetarti/

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς.
Ὑπὲρ τὴν Πόρνην Ἀγαθὲ ἀνομήσας, δακρύων ὄμβρους οὐδαμῶς σοι προσῆξα, ἀλλὰ σιγῇ δεόμενος προσπίπτω σοι, πόθῳ ἀσπαζόμενος, τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ὅπως μοι τὴν ἄφεσιν, ὡς Δεσπότης παράσχῃς, τῶν ὀφλημάτων κράζοντι Σωτήρ. Ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ῥῦσαί με.

Ὁ Οἶκος
Ἡ πρῴην ἄσωτος Γυνή, ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, μισήσασα τὰ ἔργα, τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας, καὶ ἡδονὰς τοῦ σώματος, διενθυμουμένη τὴν αἰσχύνην τὴν πολλήν, καὶ κρίσιν τῆς κολάσεως, ἣν ὑποστῶσι πόρνοι καὶ ἄσωτοι, ὧν περ πρῶτος πέλω, καὶ πτοοῦμαι, ἀλλ’ ἐμμένω τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ ὁ ἄφρων, ἡ Πόρνη δὲ γυνή, καὶ πτοηθεῖσα, καὶ σπουδάσασα ταχύ, ἦλθε βοῶσα πρὸς τὸν Λυτρωτήν· Φιλάνθρωπε καὶ οἰκτίρμον, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ῥῦσαί με.

Κάθισμα
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Πόρνη προσῆλθέ σοι, μύρα σὺν δάκρυσι, κατακενοῦσά σου ποσὶ Φιλάνθρωπε, καὶ δυσωδίας τῶν κακῶν, λυτροῦται τῇ κελεύσει σου, πνέων δὲ τὴν χάριν σου, μαθητής ὁ ἀχάριστος, ταύτην ἀποβάλλεται, καὶ βορβόρῳ συμφύρεται, φιλαργυρίᾳ ἀπεμπολῶν σε. Δόξα Χριστὲ τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου.

Έτερον Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἰούδας ὁ δόλιος, φιλαργυρίας ἐρῶν, προδοῦναί σε Κύριε, τὸν θησαυρὸν τῆς ζωῆς, δολίως ἐμελέτησεν. Ὅθεν καὶ παροινήσας, τρέχει πρὸς Ἰουδαίους, λέγει τοῖς παρανόμοις. Τί μοι θέλετε δοῦναι, κᾀγὼ παραδώσω ὑμῖν, εἰς τὸ σταυρῶσαι αὐτόν;

Έτερον Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ἡ Πόρνη ἐν κλαυθμῷ, ἀνεβόα οἰκτίρμον, ἐκμάσσουσα θερμῶς, τοὺς ἀχράντους σου πόδας, θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς, καὶ ἐκ βάθους στενάζουσα. Μὴ ἀπώσῃ με, μηδὲ βδελύξῃ Θεέ μου, ἀλλὰ δέξαι με, μετανοοῦσαν, καὶ σῶσον, ὡς μόνος φιλάνθρωπος.