Ευαγγέλιο Ματθ. ιζ 14-23
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε. καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ’ ἰδίαν εἶπον· διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν. τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Ἀναστρεφομένων δὲ αὐτῶν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· μέλλει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται.
Απόδοση στη Νεοελληνική
Και όταν ήλθαν προς το πλήθος, ένας άνθρωπος πλησίασε τον Χριστό, γονάτισε μπροστά του και είπε· Κύριε, λυπήσου το παιδί μου, πού σεληνιάζεται και βασανίζεται· πολλές φορές πέφτει στη φωτιά και πολλές φορές στο νερό.
Και το έφερα στους μαθητές σου και αυτοί δεν μπόρεσαν να το γιατρεύσουν. Και αποκρίθηκε ο Ιησούς και είπε· Ω γενεά άπιστη και αναποδιασμένη.
Ως πότε θα είμαι μαζί σας; Ως πότε θα σας βαστάξω; Φέρτε μου εδώ το παιδί. Και πρόσταξε ο Ιησούς το δαιμόνιο και βγήκε από μέσα του και θεραπεύθηκε το παιδί από εκείνη την ώρα.
Τότε πήραν κατά μέρος οι μαθητές τον Ιησού και είπαν γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε; Και ο Ιησούς είπε· για την απιστία σας.
Στα αλήθεια σας λέγω πώς αν έχετε πίστη ίσα μ’ ένα κόκκο σιναπιού, θα πείτε σε τούτο το βουνό πήγαινε από εδώ και θα πάει. Τίποτε δεν θα είναι αδύνατον για σας. Όσο για τα δαιμόνια, αυτά δεν φεύγουν, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία.
Και εκεί πού περιόδευαν στη Γαλιλαία τους είπε ο Ιησούς· πρόκειται ο υιός του ανθρώπου να παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων και θα τον σκοτώσουν, άλλα την τρίτη ήμερα θα αναστηθεί.
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ (Ματθ. 17, 14-23)
†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
(Διασκευή ομιλίας στην Άνω Σκαφιδωτή, στις 20/8/2006)
Από την Ιστοσελίδα της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλιού Πρεβέζης ΕΔΩ
Η πίστη να είναι ζωντανή
Μας μίλησε το Ευαγγέλιο για ένα πονεμένο πατέρα που το παιδί του σεληνιαζόταν. Όταν το κυρίευε το δαιμόνιο, γινόταν εκτός εαυτού και έπεφτε άλλοτε στο νερό και άλλοτε στη φωτιά. Ο ταλαίπωρος πατέρας ζούσε με την πίκρα για την κατάσταση του παιδιού του και με αγωνία για ένα τέλος θλιβερό.
Όταν όμως άκουσε για τον Χριστό, έτρεξε κοντά Του, για να του ζητήσει βοήθεια. Του είπε: «Κύριε, πήγα το παιδί μου πρώτα στους μαθητές σου, για να μην σε ενοχλήσω. Αλλά δεν έκαναν τίποτε. Δεν μπόρεσαν να το θεραπεύσουν. Αν μπορείς εσύ κάνε κάτι, λυπήσου με». Αργότερα οι μαθητές ρώτησαν τον Χριστό:
-Γιατί εμείς δεν τα καταφέραμε;
-Δια την απιστίαν υμών, τους απάντησε. Αν είχατε πίστη σαν ένα κόκκο σινάπεως, θα λέγατε σ’ ένα βουνό να περιπατήσει και θα περπατούσε.
Ερώτημα: Μα οι απόστολοι είχαν ακολουθήσει τον Χριστό με όλη τους την καρδιά. Ήταν ακόμη ολιγόπιστοι; Τι να πούμε τότε εμείς, οι πτωχοί και αδύνατοι άνθρωποι; Και τι πρέπει να κάνει κανείς για να τον θεωρήσει ο Χριστός πιστό;
Αυτό το θέμα πρέπει να το κατανοήσουμε σωστά για να ωφεληθούμε. Κατ’ αρχήν να θυμόμαστε, ότι ο Χριστός είπε στους αποστόλους, όχι «αν είχατε πίστη σαν ένα κόκκο από άμμο», αλλά «αν είχατε πίστη, σαν ένα κόκκο –σποράκι- από σινάπι». Γιατί λοιπόν ο Χριστός ζήτησε να είναι η πίστη μας σαν ένα σποράκι και όχι σαν ένα κόκκο άμμου;
Γιατί ο σπόρος έχει μέσα του ζωή. Άμα τον προσέξεις, δίνει καρπό. Ενώ το κουκουτσάκι ο άμμος νεκρό είναι και νεκρό μένει. Δηλαδή ο Χριστός μάς λέγει: Κοιτάξτε! Η πίστη σας, ό,τι και αν είναι, να είναι ζωντανή. Όπως είναι ζωντανός ο κόκκος του σιναπιού και των άλλων φυτών. Τον βάζεις στο χώμα, ρίχνεις λίγο νερό και φυτρώνει. Γίνεται βλαστάρι, δένδρο μεγάλο και κάνει πολύ καρπό. Και ανάλογα με το είδος του φυτού και τις άλλες συνθήκες, γίνεται το ένα τριάντα, το ένα εξήντα, το ένα εκατό. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την πίστη μας λέγει ο Χριστός.
Η πίστη είναι δύο ειδών:
- • Η πίστη τού Θεού σε μας και,
- • η πίστη η δική μας στον Θεό.
Όταν ο Θεός έχει πίστη σε μας, κάνει θαύματα, ακούγοντας τα λόγια μας. Όταν εμείς έχουμε πίστη στο Θεό, τηρούμε τον λόγο Του και αγαπάμε το θέλημά Του. Θέλεις να δεις αν έχεις πίστη στο Θεό; Αναρωτήσου:
-Όταν ακούσω την καμπάνα, πάω στην Εκκλησία ή προτιμάω να πάω περίπατο.
-Όταν έρχεται ημέρα Παρασκευή, λέω: «Δόξα σοι Κύριε, συ σταυρώθηκες για μας. Και εγώ σε αγαπάω. Θα νηστεύσω σήμερα. Θα κάνω λίγη προσευχή περισσότερο, να σου πω Χριστέ μου: ‘’δόξα νάχεις που ήρθες στον κόσμο για μας’’».
-Όταν δω έναν άνθρωπο κουρασμένο, είμαι πρόθυμος να τον βοηθήσω;
Ίσως αυτά φαίνονται μικρά, αλλά για κάτι τέτοια «μικρά» ο Χριστός μάς ανοίγει την πόρτα της Βασιλείας Του. Γιατί; Γιατί οι πράξεις αυτές δείχνουν ότι έχουμε υπακοή στο λόγο Του, και η πίστη μας προς αυτόν είναι ζωντανή μέσα στην καρδιά μας και θα φέρει καρπό.
Ο προφήτης Σαμουήλ
Ας δούμε τώρα την πορεία της πίστης στη ζωή ενός μεγάλου αγίου του προφήτη Σαμουήλ. Η ιστορία του μας θυμίζει περιστατικά από τη ζωή της Παναγίας. Γεννήθηκε και αυτός από στείρα μητέρα που την έλεγαν Άννα. Η Άννα πήγαινε συχνά στην Εκκλησία, καθόταν σε μια άκρη και έκλαιγε. Της έλεγε ο ιερέας Ηλί:
-Τι έχεις; Γιατί κλαις;
Η Άννα τού είπε τον πόνο της. Και ο Ηλί τής είπε:
-Με τέτοια πίστη και με τέτοια ταπείνωση που παρακαλείς τον Θεό, θα σε ακούσει. Του χρόνου θα έχεις παιδί με την βοήθεια και με τη δύναμη του Κυρίου.
Και η Άννα ακούγοντας τον λόγο τού ιερέα έκανε ένα τάμα: «Κύριε, αν μου δώσεις παιδί μόλις το απογαλακτίσω, θα το αφιερώσω στην Εκκλησία. Θα το φέρω να μένει στο σπίτι σου. Ψαλίδι δεν θα περάσει στο κεφάλι του. Και οινοπνευματώδη ποτά δεν θα βάλει στο στόμα του.
Ο άντρας της, όταν άκουσε το τάμα της, είπε:
-Μεγάλο πράγμα είπες αλλά καλό. Αξίζει να κάνουμε στο Θεό οποιαδήποτε δωρεά. Και το παιδί που θα μας δώσει θα του το ξαναδώσουμε. Ευλογία θα είναι για μας.
Υπάρχει αδελφέ μου περίπτωση να δώσεις κάτι στο Θεό και να βγεις ζημιωμένος; Δεν πιστεύεις στην αγαθότητά Του, στην καλωσύνη Του. Δεν θυμάσαι ότι ο πατέρας μας ο εν ουρανοίς, έστειλε για μας στον κόσμο τον Κύριό μας Ιησού Χριστό; Για να ‘ρθεί κοντά μας, να μας διδάξει με τον λόγο Του, με το παράδειγμά Του, να μας δείξει τον δρόμο τον σωστό, να μας καλοκαρδίσει, να μας δώσει να καταλάβουμε τι σημαίνει αγάπη και καλωσύνη, να σταυρωθεί για μας; Και να μας δώσει το σώμα Του και το αίμα Του να το τρώμε, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Τι μεγαλύτερη καλωσύνη περιμένουμε;
Αφιέρωσαν λοιπόν το παιδί τους, οι γονείς του Σαμουήλ, στο ναό. Και το παιδί σιγά-σιγά μεγαλώνει, με την φροντίδα όχι των γονιών του, αλλά των ιερέων που το πήραν σαν δικό τους παιδί, που τους το εμπιστεύτηκε ο Θεός. Μία ημέρα καθώς κοιμάται ο Σαμουήλ ακούει κάποιον να τον φωνάζει:
-Σαμουήλ, Σαμουήλ.
Πετιέται και πάει στον ιερέα Ηλί που κοιμότανε σε ένα διπλανό δωμάτιο, τον πνευματικό του πατέρα και του λέει:
-Πατέρα, με φώναξες;
-Όχι εγώ παιδί μου, πήγαινε κοιμήσου. Λάθος έκανες.
Επιστρέφει ο Σαμουήλ στο δωμάτιό του, ξανακοιμάται και ακούει για δεύτερη φορά.
-Σαμουήλ, Σαμουήλ.
Τρέχει πάλι στον πνευματικό του πατέρα τον ιερέα και τον ρωτά:
-Πατέρα μου, με φώναξες;
-Όχι εγώ παιδί μου, λάθος άκουσες. Αλλά πρόσεξε. Αν ακούσεις και άλλη φορά να σε φωνάξουν, με το όνομά σου, σήκω, προσκύνησε και ειπέ:
-Λάλει Κύριε, ο δούλος σου ακούει.
Κοιμήθηκε πάλι ο Σαμουήλ και να. Ξαφνικά ακούει κάποιον να του λέει:
-Σαμουήλ, Σαμουήλ.
Πετάχτηκε πάνω, προσκύνησε προς το μέρος που άκουσε την φωνή και είπε:
-Λάλει Κύριε, μίλα Κύριε, πες μου ό,τι θέλεις. Ο δούλος σου ακούει.
Και ο Θεός του μίλησε για την χάρη την οποία θα του έδιδε. Μια χάρη που τον έκανε τον αγιώτερο άνθρωπο, στην Παλαιά Διαθήκη, μαζί με τον προφήτη Ηλία, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Μωυσή. Και από τότε ο Σαμουήλ δόξασε με την αγία ζωή του τον Θεό. Και ποτέ δεν παρέβη ούτε στο παραμικρό το θέλημα του Κυρίου. Λένε οι άγιοι Πατέρες: Όσο περισσότερο ακούμε τον Θεό, τόσο περισσότερο ακούει και ο Θεός εμάς.
Να ανασταινόμαστε και να ζούμε
Αναφέρεται στο βίο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Ένας αγάς είχε μία σοβαρή ασθένεια. Όταν έμαθε ότι περνάει από τον τόπο του ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που είχε ακούσει ότι κάνει θαύματα, γιατί αγωνιζόταν να τηρεί το θέλημα του Θεού με όλη του την καρδιά, έστειλε έναν δούλο του, να του πει: «Έλα σπίτι μου, να με σταυρώσεις να γίνω καλά».
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπε: «Εγώ δεν είμαι άγιος για να πάω να σταυρώσω ανθρώπους να γίνουν καλά». Και δεν πήγε. Τότε ο αγάς έστειλε έναν άλλον, με μια στάμνα νερό και είπε στον άγιο: «Αφού δεν έρχεσαι, ευλόγησε τουλάχιστον αυτό το νερό να το πιώ να γίνω καλά».
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, βλέποντας την πίστη που είχε ο τούρκος, ευλόγησε το νερό και του ευχήθηκε να γίνει καλά. Πραγματικά ο άρρωστος το ήπιε και σε μερικές ημέρες θεραπεύτηκε.
Θα πει κανείς: Γιατί ο τούρκος έγινε καλά, και καμιά φορά δεν γίνεται το θαύμα στο χριστιανό; Ο χριστιανός, έχει την ορθή πίστη. Πιστεύει εις «Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον». Αλλά μπορεί την πίστη του -στην πράξη- να την έχει κουκουτσάκι από άμμο. Δηλαδή πεθαμένο πράγμα.
Αλλά ο Χριστός είναι ζωή και ανάσταση. Και όποιος έχει πίστη στο Χριστό, πρέπει να ζει πνευματικά. Και αν διαπιστώνει ότι δεν ζει έτσι, οφείλει να φροντίζει να ανασταίνεται με τη δύναμη του Χριστού. «Ζούμε» αδελφοί μου και ανασταινόμαστε όταν υπακούμε στο λόγο του Χριστού και τηρούμε το θέλημά του. Και ξεκινά η υπακοή μας από κείνα που αναφέραμε στην αρχή και φαίνονται τιποτένια. Δηλαδή η λίγη νηστεία, η προσευχή, ο εκκλησιασμός, η συγχώρηση του εχθρού μας για να ελεήσει και εμάς ο Χριστός, η ελεημοσύνη.
Λέει ένας άγιος: Μη φοβάστε την ελεημοσύνη. Κανείς δεν φτώχυνε από ελεημοσύνη. Από άλλα φτωχαίνουμε. Η ελεημοσύνη είναι ο μεγαλύτερος πλούτος για τον άνθρωπο.
Να λοιπόν ένα ωραίο αγώνισμα: Ξεκινάμε να κάνουμε κάτι το καλύτερο απ’ ο,τι κάναμε μέχρι χθες. Για ποιόν; Για τον Χριστό και για τη σωτηρία μας. Ποιά θα είναι η αμοιβή μας; Η αιώνια ζωή. Υπάρχει μεγαλύτερο και σπουδαιότερο και καλύτερο πράγμα;