«Ἄφες μοι ἵνα ἀναψύξω πρὸ τοῦ μὲ ἀπελθεῖν καὶ οὐκέτι οὐ μὴ ὑπάρξω».
Ψαλμὸς τοῦ Δαυίδ.
Χαίρετ’ ὁ Ἰωακεὶμ κι ἡ Ἄννα,
πού γέννησαν χαριτωμένη κόρη
στὴν Παναγίτσα στὸ Πυργί!
Χαίρεται ὅλ’ ἡ ἔρημη ἀκρογιαλιὰ
κι ὁ βράχος κι ὁ γκρεμὸς
ἀντίκρυ τοῦ πελάγους,
πού τὸν χτυποῦν ἄγρια τὰ κύματα,
χαίρεται ἀπ’ τὴν ἐκκλησίτσα,
πού μοσχοβολᾶ πάνω στὴ ράχη.
***
Χαίρεται τ’ ἄγριο δέντρο, ποὺ γέρνει
τὸ μισὸ ἀπάνω στὸν βράχο, τὸ μισὸ στὸν γκρεμό·
χαίρετ’ ὁ βοσκός, ποὺ φυσᾶ τὸν αὐλό του,
χαίρετ’ ἡ γίδα του, ποὺ τρέχει στὰ βράχια,
χαίρεται τὸ ἐρίφιο, ποὺ πηδᾶ χαρμόσυνα.
***
Κι ἡ πλάση ὅλη ἀναγαλλιάζει
καὶ τὸ φθινόπωρο ξανανοιώνει ἡ γῆς,
σὰ σεμνὴ κόρη, ποὺ περίμενε χρόνια
τὸν ἀρραβωνιαστικὸ της ἀπ’ τὰ ξένα
καὶ τέλος τὸν ἀπόλαψε πρὶν εἶναι πολὺ ἀργά·
καὶ σὰν τὴ στείρα γραία, ποὺ γέννησε θεόπαιδο
κι εὐφράνθη στὰ γεράματά της!
***
Δός μου κι ἐμένα ἄνεση, Παναγιά μου,
πρὶν ν’ ἀπέλθω καὶ πλέον δὲν θὰ ὑπάρχω.
